2004
17
mar
St.Patrick`s Day
Irlandia, Dublin
Przejechano 804 km
Zupełnie zapomniałem wspomnieć, że był to chyba mój pierwszy lot samolotem ever!! hehe coś pięknego... ale kto dziś nie leciał samolotem?
Słuchajcie (a właściwie czytajcie), lądujemy, wychodzimy z samolotu, EU przez swoją bramkę, a NON-EU, czyli my... w kolejeczkę i do sprawdzenia. :-) Sytuacja jest taka: trzeba mieć ze sobą bilet powrotny do domu na samolot (inaczej nie ma opcji wejścia), najlepiej kartę VISA albo gotówkę na pobyt, i zaproszenie lub nr kontaktowy osoby do której jedziemy. I mimo, że za dwa miesiące będziemy już w Unii i to wszystko nie będzie juz potrzebne, celnicy dokładnie wszystko sprawdzają.
Z samej Polski jechali z nami jacyś trzej chłopacy, w tych samych celach co my i tak jak my mieli kontakt do rzekomej osoby która ich zaprosiła. Tak jak my nie mieli zielonego pojęcia kim ta osoba jest :-) Jedyna różnica polegała na tym, ze nie mieli tak jak my biletu powrotnego do PL. Wyobraźcie sobie jaki to był stres, jak celnik zaczął dzwonić do tej Irlandki z informacją, że trzech polaków właśnie do niej przyleciało, a ona odpowiada, że o niczym zielonego pojęcia nie ma! (no bo nie miała). Tłumaczenie naszych kumpli z autokaru trwało już ponad 10 min, a my w kolejce za nimi tracimy już nadzieje, ze zostaniemy w ogole wpuszczeni... i uświadamiamy sobie, że nasz strach nie był bezpodstawny.
Nie zanosiło się na to, żeby nasi koledzy przeszli. W międzyczasie do pomocy przyszedł drugi celnik, bo kolejka się nie zmniejszała i to on się zajął nami. Sprawdził czy mamy bilet powrotny, sprawdził czy mamy kasę, zapytał do kogo i po co jedziemy . . . Na moje, to nie uwierzył nam. :-) I wcale nie wyglądał na zadowolonego. "Two weeks! and I see you back here!"- dostaliśmy wizę na dwa tygodnie. Yeah!
PS
Pierwszy widok po wyjściu z lotniska: pijani irlandczycy w zielonych czapkach z koniczynkami i z puszkami Guinnessa w rękach :-) 
Słuchajcie (a właściwie czytajcie), lądujemy, wychodzimy z samolotu, EU przez swoją bramkę, a NON-EU, czyli my... w kolejeczkę i do sprawdzenia. :-) Sytuacja jest taka: trzeba mieć ze sobą bilet powrotny do domu na samolot (inaczej nie ma opcji wejścia), najlepiej kartę VISA albo gotówkę na pobyt, i zaproszenie lub nr kontaktowy osoby do której jedziemy. I mimo, że za dwa miesiące będziemy już w Unii i to wszystko nie będzie juz potrzebne, celnicy dokładnie wszystko sprawdzają.
Z samej Polski jechali z nami jacyś trzej chłopacy, w tych samych celach co my i tak jak my mieli kontakt do rzekomej osoby która ich zaprosiła. Tak jak my nie mieli zielonego pojęcia kim ta osoba jest :-) Jedyna różnica polegała na tym, ze nie mieli tak jak my biletu powrotnego do PL. Wyobraźcie sobie jaki to był stres, jak celnik zaczął dzwonić do tej Irlandki z informacją, że trzech polaków właśnie do niej przyleciało, a ona odpowiada, że o niczym zielonego pojęcia nie ma! (no bo nie miała). Tłumaczenie naszych kumpli z autokaru trwało już ponad 10 min, a my w kolejce za nimi tracimy już nadzieje, ze zostaniemy w ogole wpuszczeni... i uświadamiamy sobie, że nasz strach nie był bezpodstawny.
Nie zanosiło się na to, żeby nasi koledzy przeszli. W międzyczasie do pomocy przyszedł drugi celnik, bo kolejka się nie zmniejszała i to on się zajął nami. Sprawdził czy mamy bilet powrotny, sprawdził czy mamy kasę, zapytał do kogo i po co jedziemy . . . Na moje, to nie uwierzył nam. :-) I wcale nie wyglądał na zadowolonego. "Two weeks! and I see you back here!"- dostaliśmy wizę na dwa tygodnie. Yeah!
PS
Pierwszy widok po wyjściu z lotniska: pijani irlandczycy w zielonych czapkach z koniczynkami i z puszkami Guinnessa w rękach :-)
Komentarze (0)
Zasoby: 
21.221 
21.747 
1.082.682 
3.423 
